Zemsta homara

Autor: Michel Muszynski

Domowe zacisze to jedyne miejsce, gdzie bez skrępowania można jeść tzw. potrawy trudne

Zdecydowanie do homara nie mam szczęścia. Po raz pierwszy wszedłem z tym skorupiakiem w konflikt kilka lat temu w jednej z nowojorskich restauracji, gdzie podano mi go w całości, to znaczy nieprzygotowanego, w nierozłupanej skorupce, przyniesionego prosto z garnka. I choć otrzymałem od kelnera specjalny śliniak oraz cały zestaw szczypiec, dłutek i innych narzędzi tortur, to jednak natychmiast po zakończeniu kolacji całą bez wyjątku garderobę (z rękawiczkami i szalikiem włącznie) musiałem oddać do pralni.

Nauczony tym smutnym doświadczeniem, rok później, w czasie eleganckiego obiadu biznesowego na Polach Elizejskich w Paryżu poprosiłem kelnera o upewnienie mnie, że homar zostanie podany w już rozłupanej skorupce. Tak się stało, tyle tylko, że tym razem skorupiak znalazł się na moim talerzu przyrządzony w potrawce z czekolady i lodów waniliowych, co skutecznie zepsuło mi resztę posiłku i doprowadziło nawet do niepodpisania kontraktu. Nie wiem, czy te wydarzenia należy uznać za wyraz wyjątkowej antypatii, jaką darzą mnie homary, faktem jest natomiast, że świadczą one o istnieniu tak zwanych potraw trudnych.

Mam oczywiście na myśli kłopoty związane z ich spożywaniem w miejscach publicznych w tak zwanym cywilizowanym świecie. Bardzo proszę, niech mi Państwo nie mówią, że takich problemów z niektórymi potrawami nie mają... Przecież pewnych dań na przyjęciach nie serwuje się właśnie ze względu na trudny sposób ich spożywania. Jakie to są potrawy? Przede wszystkim tryskające sokiem lub sosem, a więc nieobrane pomarańcze i grejpfruty, podawane w całości gotowane pomidory, a także nieprzygotowane przed serwowaniem na stół owoce morza. Są też i inne, równie trudne: spaghetti, [...]