Nie w Gdańsku, ale w Oliwie

Zlokalizowanym na skraju Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego w XVII-wiecznym budynku hotel Dwór Oliwski wydaje się jednym z najładniejszych i najbardziej racjonalnie urządzonych obiektów noclegowych w zabytkach

Oliwa, dzielnica Gdańska, kojarzy się przybyszom z głębi Polski przede wszystkim z pochodzącą z połowy XIV wieku katedrą i odbywającymi się w niej koncertami organowymi, z otaczającym ją parkiem, z terenami zielonymi, z ogrodem zoologicznym. Łasuchom może kojarzyć się m.in. z budyniami produkowanymi przez oliwski zakład "Dr.Oetker" lub fabryką czekolady.


Wszystkie skojarzenia są dobre, ponieważ w splocie historycznych dziejów Oliwy sielankowy, zielony i duchowy charakter miejsca splatał się z działalnością gospodarczą. Pierwsze wzmianki o Oliwie są związane z fundacją klasztoru cystersów na początku XII wieku, gdy przybyli z Danii zakonnicy uzyskali od księcia pomorskiego Sambora I kilka osad - w tym Oliwę, która na kilka stuleci stała się wsią klasztorną.

Potem stała się gminą miejską, która dopiero w roku 1926 została włączona do Gdańska. W 1178 roku Książę Sambor I nadał akt fundacyjny wraz z przywilejami umożliwiającymi uzyskiwanie dochodów z rybołówstwa i młynów nad Potokiem Oliwskim. Cystersi zakładali nad potokiem i w jego dopływach zakłady przemysłowe zwane młynami. Obok kuźni stali funkcjonowały kuźnie miedzi, młyny prochowe i papiernicze, tartaki i wytwórnie drutu. Cystersi założyli aż dwadzieścia trzy młyny, które były numerowane, począwszy od ujścia potoku w górę. Dolina Radości obejmowała młyny od XVII do XX. Nazwa Doliny Radości, która być może pochodzi od kwiecistych łąk, jest znana dopiero od XVII wieku.


Dolną jej część nazywano Doliną Ernesta - od imienia jednego z właścicieli dworu przy ulicy Bytowskiej, pułkownika wojsk polskich Wejhera, natomiast część środkową i górną nazywano Doliną Schwabego - od nazwiska Jacoba Schwabe, mieszczanina gdańskiego, dzierżawcy okolicznych ziem w latach 1601-1615, który po zdefraudowaniu pieniędzy z Kasy Miejskiej w Gdańsku popełnił samobójstwo. Od jego śmierci majątek, na terenie którego mieści się obecnie Dwór Oliwski, często zmieniał właścicieli.



Budynek, w którym zlokalizowany jest hotel, został wzniesiony pod koniec XVIII wieku na fundamentach wcześniejszej budowli. Do drugiej połowy lat 50. XX wieku pozostawał w rękach prywatnych. W 1957 roku Dwór Oliwski został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków. Nieruchomość została przejęta przez Skarb Państwa i mając stać się miejscem spotkań środowisk twórczych... popadła w ruinę. W takim stanie dwór został zakupiony w grudniu 1997 roku przez Annę Brzozowską-Baran, która jako architekt postanowiła przywrócić zabytkowi życie.

W starannie odrestaurowanym budynku, zgodnie z życzeniem radnych Gdańska, którzy chcieli, by był w nim obiekt użyteczności publicznej, powstał nowoczesny, pięciogwiazdkowy kompleks hotelowy. Obok pokoi gościnnych w budynku głównym na cele hotelarsko-gastronomiczne zaadoptowano stajnię, stodołę oraz spichlerz, w których dziś mieści się kryty strzechą hotel ze stylowym SPA z basenem, piwnica win oraz sala konferencyjna.


Jako jeden z niewielu obiektów noclegowych zlokalizowanych w zabytkach Dwór Oliwski może pochwalić się profesjonalnym SPA, w ramach którego goście korzystają z basenu, sauny fińskiej, sauny tureckiej, sanarium, jacuzzi, studio cardio, masaży oraz zabiegów pielęgnacyjnych. Wnętrza kompleksu są dziełem właścicielki - Anny Brzozowskiej-Baran, która przy ich urządzaniu szukała inspiracji w epoce baroku. Współcześnie wykonane meble - podobnie jak w przypadku barokowych wzorców - są białe lub kremowe, z bogatymi zdobieniami, a w pomieszczeniach dominuje jasna kolorystyka.