Moje hotelarstwo: Początki

Zenon Błądek to jedna z najważniejszych postaci w 50-letniej historii „Hotelarza” i polskiego hotelarstwa w ogóle. Architekt, zaangażowany w powstanie kilkudziesięciu polskich hoteli, współtwórca kategoryzacji, stały autor pisma od lat 60. niemal do dziś. Tworzył i tworzy standardy współczesnego polskiego hotelarstwa. Ma 86 lat. Zenon Błądek przeszedł w swojej bogatej praktyce zawodowej wiele szczebli: od projektanta, wykonawcy, koordynatora inwestycji hotelarskich, pracownika naukowego i dydaktycznego po właściciela własnej pracowni architektonicznej. W latach 70. był zastępcą dyrektora Orbisu, miał bezpośredni wpływ na budowę większości hoteli m.in. w ramach dewizowego importu inwestycyjnego (np. Victoria i Forum w Warszawie, Kasprowy w Zakopanem, Novotele). Wieloletni aktywy działacz Polskiego Zrzeszenia Hoteli. W 1992 roku założył biuro architektoniczne Palladium, które wyspecjalizowało się w projektowaniu obiektów hotelowych i związanych z turystyką. Przez lata na łamach „Hotelarza” tłumaczył i opisywał zasady tworzenia hoteli oraz ich poszczególnych części. W 2010 roku ukazała się pod jego redakcją książka „Nowoczesne hotelarstwo. Od projektowania do wyposażenia”.   Dokładnie 50 lat temu, wiosną 1962 roku, 10 lat od uzyskania dyplomu inż. arch. i po odbyciu 5-letniego okresu zatrudnienia związanego z nakazem pracy – w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych i po 5-letniej pracy w administracji państwowej, nadszedł czas by podjąć się nowego zadania, które mogłoby pogłębić dotychczasowe doświadczenie i przyczynić się jednocześnie do specjalizacji. Rozpoczęta była już budowa hotelu Orbis w Poznaniu.   Zadaniem tego obiektu, realizowanego w oparciu o uchwałę Prezydium Rządu z dnia 12.04.1959 r. ujętym w centralnym planie inwestycyjnym, było zapewnienie obsługi gości zagranicznych i wystawców związanych z reaktywowanymi w tym czasie Międzynarodowymi Targami Poznańskimi. Możliwość zapoznania się z nowoczesną technologią, wyższym standardem wyposażenia oraz tym skrawkiem świata odkrywanym i utożsamianym w owym czasie poprzez Orbis, przesądziła o zamianie fotela zastępcy architekta wojewódzkiego, na twardy stołek naczelnego inżyniera w nowo utworzonym Zarządzie Inwestycji Hotelu Orbis w Poznaniu. Przeskok był duży, ale i fascynujący. To nie było budowanie mieszkań w uproszczonym standardzie wykończeniowym i wyposażeniowym, ale sięganie do wzorców europejskiego hotelarstwa poznanych na wyjeździe studyjnym zorganizowanym przez Orbis dla grupy projektantów budowanego w Poznaniu obiektu. Czym innym była wizja projektanta, czy wzorce opisywane w fachowej literaturze, docierającej zresztą z trudem do kraju, a czym innym było zbudowanie dobrego hotelu w otaczającej nas szarej i siermiężnej krajowej rzeczywistości.   Zręby nowego hotelarstwa Krajowe hotelarstwo wyszło z II wojny światowej znacznie zdewastowane, a przemiany społeczno-gospodarcze po 1945 roku nie sprzyjały odrodzeniu się w dotychczasowej, czyli przedwojennej strukturze własnościowej. Warto przytoczyć niektóre dane porównawcze. W 1938 r. baza noclegowa obejmowała 1445 obiektów hotelowych i pensjonatowych o łącznej pojemności ok. 45 tys. miejsc noclegowych. Według s [...]