Iva Trifonov. Sofia, Afryka, Polska, Sopot

Iva Trifonov od początku swojej kariery w hotelarstwie związana jest z siecią Sheraton. Zaczynała w pierwszym za Żelazną Kurtyną Sheratonie w Sofii, pracowała w Afryce, potem trafiła do Warszawy przed otwarciem pierwszego hotelu tej sieci w Polsce. Jako szefowa otwierała Sheraton w Poznaniu, teraz kieruje Sheratonem w Sopocie. I chce, by stał się on wizytówką tego kurortu. Gdy Iva Trifonov zaczynała pracę w Sheratonie w 1986 roku, nazwa tej sieci nic jej mówiła, a ona sama nie miała większego pojęcia, jak funkcjonuje hotel. – Ukończyłam filologię angielską w Sofii i zastanawiałam się, co dalej. Znajomy powiedział mi, że w nowo otwartym luksusowym hotelu zagranicznym szukają osób mówiących po angielsku.

SOFIA Poszłam tam bardziej z ciekawości, porozmawiałam i zaproponowano mi pracę – wspomina. SOFIA Pamięta, że pierwszego dnia przyszła do pracy w długiej, hipisowskiej spódnicy, obszernym swetrze, miała dużo biżuterii, rozpuszczone włosy. – Gdy wchodziłam przez wejście dla pracowników, wszyscy dziwnie się na mnie patrzyli. Od razu wpadłam na dyrektora, który zwrócił mi uwagę, żebym się inaczej ubierała, co mnie bardzo zdziwiło. Ale zobaczyłam, jak to wygląda w środku, więc wygrzebałam z szafy jakieś ubrania z czasów szkolnych i od następnego dnia tak już zaczęłam przychodzić – to była jej pierwsza lekcja pracy w zachodnim hotelu. – Moi znajomi z kręgów artystycznych, w których się wówczas obracałam, byli zdziwieni, że tak się zmieniłam i zgadzam się chodzić „w uniformie”, ale z drugiej strony większość spotkań towarzyskich mogła się odbywać od tej pory na mój koszt, więc to zaakceptowali. Bułgaria drugiej połowy lat 80. nie różniła się od Polski: kryzys, bieda, kartki, średnia pensja krajowa w wysokości kilkunastu dolarów. – A w pracy zupełnie inny świat, zagraniczni biznesmeni – pewnie handlarze bronią, bo kto wtedy robił biznesy w Bułgarii – sieciowe standardy, które żeby spełnić, trzeba było np. sprowadzać codziennie produkty spożywcze z Grecji, bo w Bułgarii oczywiście niczego nie było. Żyło się jakby w dwóch zupełnie różnych krajach naraz. Połowa pań pokojowych miała wyższe wykształcenie, do tego z napiwków stać je było na więcej niż większość społeczeństwa, więc co rano do pracy przychodził tłum kobiet w futrach, a potem przebierały się w fartuchy. Iva Trifonov objęła w Sheratonie funkcję floor supervisor, czyli była osobą odpowiedzialną za organizowanie i nadzorowanie pracy pań pokojowych. – Sama nie wiem, dlaczego dostałam akurat takie stanowisko, bo nie miałam o tym na początku żadnego pojęcia. A hotel utrzymany był w najwyższym standardzie, mieścił się w zabytkowej kamienicy, wszędzie piękne marmury, eleganckie wykładziny, włoskie tkaniny. A ja widzę, że coś jest nie tak, bo np. ten sam marmur inaczej wygląda w jednym miejscu, a inaczej w innym. Musiałam w ekspresowym tempie poznać zasady profesjonalnego utrzymania czystości, dużo czytałam, pytałam, dzwoniłam, jeździłam do centrum sprzedaży marmuru, aby mi wyjaśnili, jak o to wszystko właściwie dbać. Po dwóch latach została kierownikiem działu housekeeping, zaczęła kierować zespołem kilkudziesięciu ludzi z pralni, kwiaciarni, kilku restauracji. – To było prawdziwe wyzwanie, ale jestem taką osobą, która jak już się czymś zajmuje, to musi to robić najlepiej. Wtedy zrozumiałam specyfikę tej branży, że cały czas coś się dzieje, codziennie trzeba być przygotowanym na sytuacje niecodzienne, nigdy nie można się znudzić, no i pracuje się po 10–12 godzin dziennie, bo goście w hotelu są głównie rano i wieczorem. I połknęłam bakcyla hotelarstwa, stało się ono moją pasją.
AFRYKA
W 1992 roku została regionalnym szefem housekeepingu na Afrykę. Miała szkolić personel i nadzorować wprowadzanie sieciowych standardów w hotelach w Zimbabwe, Ugandzie, Botswanie i Nigerii. – Wielka przygoda i wielkie wyzwanie, bo trzeba nadzorować pracę ludzi, [...]